“Οι Χωρικοί” (The Peasants) Ρομαντικό δράμα εποχής κινουμένων σχεδίων, πολωνικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Χιου Βέλτσμαν και Ντορότα Κομπιέλα, με τους Ρόμπερτ Κούλαστζικ, Καμίλα Ουρτσέντοβσκα κά.
Όποιος θυμάται -μάλλον δύσκολα θα έχει ξεχάσει- την πρώτη ταινία του σκηνοθετικού ζεύγους, από την Πολωνία, «Loving Vincent», με το ανεπανάληπτο τεχνικό επίτευγμα των δεκάδων χιλιάδων ζωγραφισμένων στο χέρι εικόνων που αντικατέστησαν τα καρέ της κινηματογραφικής μηχανής, μπορούν με σιγουριά να εμπιστευτούν το νέο εγχείρημά τους και να απολαύσουν ένα δυνατό ερωτικό δράμα εποχής. Ένα φιλμ, που μετατρέπει χιλιάδες ελαιογραφίες σε κινούμενες εικόνες. Ένα υπερθέαμα, για το οποίο χρειάστηκαν ακόμη περισσότερες ελαιογραφίες, κοντά στις 80.000, για να αποδοθεί η γοητευτική ιστορία, ενός απαγορευμένου έρωτα σε δύσκολες εποχές, στις αρχές του 20ου αιώνα. Μιας ιστορίας βασισμένης στο ομώνυμο βιβλίο του Βλάντισλαβ Ρέιμοντ, για το οποίο βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1924. Ένα μυθιστόρημα, γύρω από την πολωνική επαρχία στο μεταίχμιο του 19ου – 20ου αιώνα, που περιγράφει την ερωτική ιστορία μιας νέας κι ενός νέου, αλλά και των κατοίκων ενός χωριού, χωρισμένο χρονικά στις τέσσερις εποχές του χρόνου.
Το στόρι μας μεταφέρει σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Πολωνικής υπαίθρου μια όμορφη νεαρή γυναίκα ερωτεύεται έναν πανέμορφο αγρότη, που όμως είναι παντρεμένος. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί όταν η κοπέλα αναγκάζεται από την οικογένειά της να παντρευτεί τον πλούσιο και τρελό χήρο πατέρα τού μεγάλου έρωτά της.
Περισσότεροι από 100 ζωγράφοι έδωσαν ψυχή στα σκίτσα τους, αφού το γύρισμα ξεκίνησε με κανονικούς ηθοποιούς που έδωσαν τη θέση τους στις ζωγραφιές, ενώ η αισθητικά υπέροχη ταινία εμπνέεται από το κύμα των Πολωνών ζωγράφων που εμφανίστηκαν πριν τους ιμπρεσιονιστές, δίνοντας έμφαση στον ρεαλισμό. Άλλωστε, ένα από τα επιτεύγματα αυτού του ενήλικου animation είναι η ρεαλιστική απόδοσή του, καταφέρνοντας να κάνει τον θεατή να ξεχνά ότι βλέπει ζωγραφιές, να τον πείθει ότι παρακολουθεί ψυχωμένους χαρακτήρες, αληθινές καταστάσεις, ερωτικά πάθη.
Πέρα, όμως, από τα τεχνικά επιτεύγματα της ταινίας, υπάρχει και το συνολικό αποτέλεσμα, που μάλλον αυτή τη φορά είναι σχετικά άνισο, αφενός, με την προσέγγιση ενός ερωτικού δράματος ως σαπουνόπερα, αφαιρώντας μέρος από την αίγλη της παραγωγής και αφετέρου, από την αναγκαστική και ρυθμική επανάληψη εικόνων και τεχνοτροπιών που οδηγεί εν μέρει σε μια μονοτονία. Πόσο δε μάλλον όταν αυτή η επανάληψη έχει συμβεί και στην πρώτη ταινία – αλλά τότε ήταν κάτι ομολογουμένως πρωτόγνωρο για τον θεατή.
Εν κατακλείδι, η ταινία, που δεν χάνει τη μαγεία της και βεβαίως την αισθητική της αξία, βλέπεται με ευχαρίστηση, ενώ ειδικά οι «πρωτάρηδες» το πιθανότερο θα εντυπωσιαστούν και θα έχουν να λένε για την εμπειρία τους.
