Ανακοίνωση της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Αθήνας για τις καταγγελίες του κινήματος #metoo:
Επιτέλους! Θα πούμε. Χρόνια τώρα, καταγγελίες για βιασμούς, λεκτική και σωματική βία, κακοποιήσεις και άλλου είδους κακοποιητικές συμπεριφορές τόσο στον εργασιακό χώρο όσο και στον ιδιωτικό βγαίνουν στην επικαιρότητα και τίτλοι όπως: «ήταν έγκλημα πάθους» ή «το έκανε γιατί την αγαπούσε» μας εξοργίζουν και μας υπενθυμίζουν ότι οι μάχες με την πατριαρχία είναι πολλές και σε πολλά επίπεδα. Ο φόβος είναι δύσκολο να νικηθεί, όταν δεν γνωρίζεις νίκες και η πατριαρχία αποδεικνύεται ένας πολύ δύσκολος εχθρός. Έχει πολλά όπλα, πολλούς μηχανισμούς και δύσκολα τα βάζεις μαζί της. Πολλά από τα θύματα σεξουαλικής βίας δύσκολα φτάνουν στο σημείο να καταγγείλουν αυτά που έχουν υποστεί, γιατί γνωρίζουν ότι την ώρα της καταγγελίας, την ώρα της δίκης θα υποστούν πολλούς ακόμη βιασμούς. Αμφισβήτηση, απαξίωση, υποτίμηση, δολοφονία χαρακτήρα από την υπερασπιστική γραμμή του κατηγορουμένου. Κι όμως, υπάρχουν γυναίκες και λοατκι άτομα που σπάνε τη σιωπή τους, ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι θα υποστούν όλα τα παραπάνω. Ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι λίγοι/ες θα τους στηρίξουν στον αγώνα τους.
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να αναγνωρίσουμε ότι μετά την καταγγελία της Σ. Μπεκατώρου ό,τι είχε χτίσει το κίνημα τα προηγούμενα χρόνια αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Ναι, η πατριαρχία γνώρισε μια ήττα και αυτό είναι ίσως μια από τις πιο ενθαρρυντικές νίκες της μαύρης εποχής που ζούμε. Οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση από «διάσημους» ανθρώπους άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και έξι χρόνια μετά την εμφάνιση στην Αμερική του κινήματος #metoo έκανε και στην Ελλάδα την εμφάνισή του. Καταγγελίες που αφορούσαν άτομα του αθλητικού χώρου, του καλλιτεχνικού χώρου, του ακαδημαϊκού χώρου ήρθαν στη δημοσιότητα και έκαναν γνωστή την κακοποιητική δράση ανθρώπων που ως εκείνη τη στιγμή θεωρούνταν «σπουδαίοι», «ευυπόληπτοι», «νοικοκυραίοι», υπεράνω πάσης υποψίας. Μέχρι τότε. Και το είδαμε κάτι που μέχρι τότε δεν το είχαμε ξαναδεί. Καλλιτέχνες, αθλητές και άλλα πρόσωπα της δημοσιότητας να σπάνε τη σιωπή. Μια σιωπή ριζωμένη και επιβεβλημένη για λόγους επαγγελματικής επιβίωσης και καταξίωσης. Και τότε είδαμε ο φόβος να αλλάζει πλευρά, τα στόματα να ανοίγουν και σταθερές να καταρρέουν.
Ήταν η ώρα το «Φτάνει πια! Τα σώματά μας μάς ανήκουν», ένα σύνθημα που το φωνάζουμε χρόνια να ακουστεί παντού. Και παλεύουμε κάθε μέρα ο φόβος να αλλάξει στρατόπεδο και να μετακομίσει για πάντα από την άλλη μεριά. Να μην είναι πρόσκαιρο. Να μην αφορά κάποιους αλλά όλους. Όχι μόνο τους/τις διάσημες και τους/τις γνωστούς/ές αλλά και τους/τις απλούς/ές , καθημερινούς/ες ανθρώπους. Αυτούς και αυτές που δεν κάνουν αναγνωρίσιμα επαγγέλματα, που βιώνουν ενδοοικογενειακή βία. Που μπορεί οι ιστορίες τους να μην έχουν τηλεοπτικό ενδιαφέρον και να μην απασχολήσουν την κοινή γνώμη. Ας έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά και σε εκείνες τις ιστορίες που δεν είναι πασπαλισμένες με διασημότητα. Ας μη δείχνουμε ανοχή στα καθημερινά φαινόμενα σεξισμού στους χώρους εργασίας μας, στο σπίτι, στις παρέες μας. Ας τους βάλουμε όλους στη θέση τους. Στην άλλη πλευρά. Επιτέλους!
